Το τριακοστό έκτο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Διαπιστώσεις και συμπεράσματα – (ΜΕΡΟΣ Β’)
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
Διαπιστώσεις και συμπεράσματα – (ΜΕΡΟΣ Β’)
Άρθρο Νο 36, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Αυτή η ανοιχτή επιστολή του Ντομινίκ Στρος-Καν αποτελεί έναν ύμνο στην ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και καυτηριάζει τους υπεύθυνους που, για λόγους πολιτικούς και ιδεολογικούς παρά οικονομικούς, ταπεινώνουν και οδηγούν στη δυστυχία τον ελληνικό λαό, ενώ ταυτόχρονα δείχνουν προς τους ευρωπαίους πολίτες το βάρβαρο πρόσωπο μιας Ένωσης που οδηγείται, από την απληστία και την ιδεολογική τύφλωση, στην αποσύνθεση και στην αυτοκαταστροφή. Αυτό τον ολισθηρό δρόμο επισημάναμε και στη δική μας ερευνητική εργασία, ο οποίος οδηγεί χωρίς πλέον εμπόδια στον ευρωσκεπτικισμό και σε ακραίες ιδεολογικές και πολιτικές λύσεις. Μακάρι να διαψευστούν αυτές οι απαισιόδοξες προβλέψεις μας.
Είχαμε, ως τώρα, την ευκαιρία να διαπιστώσουμε την έλλειψη ταυτόσημων ιδεολογικών θέσεων και ισορροπίας ανάμεσα στους ηγέτες και στους λαούς. Ένα απλό παράδειγμα. Αν γινόταν ελεύθερα δημοψηφίσματα στις ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς τη σταλινογκεμπελική προπαγάνδα των πολυεθνικών ΜΜΕ, ποιος λαός θα συμφωνούσε με την απόφαση των τεσσάρων ευρωπαίων ηγετών που συμμετείχαν στη συνάντηση του 2003 στις Αζόρες; Πόσοι πολεμοχαρείς ευρωπαίοι πολίτες θα ήθελαν να δουν τα ποτάμια αίματος στη Μέση Ανατολή και τα εκατομμύρια των προσφύγων να ξεχύνονται προς την Ευρώπη ή να πνίγονται στη Μεσόγειο; Ποιοί θα επιθυμούσαν να εξαλείψουν την τρομοκρατία πολλαπλασιάζοντας τους τρομοκράτες; Πόσοι και ποιοι πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών θα ήθελαν να ζουν σε μια κατάσταση τρόμου και να τρέχουν αλαφιασμένοι κι’ όταν ακόμα υποψιάζονται πως υπάρχει βόμβα σε ένα χαρτοκιβώτιο ξεχασμένο σε δημόσιο χώρο; Ποιός λογικός Ευρωπαίος θα επιδίωκε να επιβάλει με τη βία τη δημοκρατία και τις δυτικοευρωπαϊκές συνήθειες σε χώρες (όπως οι μουσουλμανικές) που έχουν το δικό τους τρόπο ζωής και τις δικές τους θρησκευτικές αντιλήψεις; Και με ποια κριτήρια «οι αρχές και οι αξίες» που ονειρεύονταν να επιβάλουν στον κόσμο ο Μπους και ο Τόνι Μπλερ, θα πρέπει να θεωρούνται πολιτισμένες, ενώ άλλοι λαοί τις θεωρούν διεφθαρμένες και εκφυλισμένες; Να λοιπόν κάποιες διαπιστώσεις και απορίες που θα πρέπει να απαντηθούν με λογικά επιχειρήματα.
Επιμένουμε στην άποψη πως οι παγκόσμιες εξελίξεις διαμορφώνονται από όσους έχουν την οικονομική δύναμη και την πολιτική εξουσία και μαζί τους, άξιοι συμπαραστάτες, τα «επιτελεία» των Γενιτσάρων (από αδίστακτα πολιτικά στελέχη, απάνθρωπους και τυχάρπαστους τεχνοκράτες, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, δημοσιογραφικά συγκροτήματα κλπ). Οι λαοί, με αυτούς τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, είναι βέβαιο πως θα οδηγηθούν προς την κατεύθυνση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών. Αν επιχειρήσουμε να αναπαραστήσουμε μια τέτοια κατάσταση με μια πιο εύληπτη και ευκολότερα κατανοητή εικόνα, θα λέγαμε πως οι λαοί μοιάζουν με κοπάδια που οι βοσκοί, με τη βοήθεια «επιτελικών σκύλων», τους κατευθύνουν είτε προς εύφορα βοσκοτόπια είτε προς το γκρεμό. Το παραμύθι πως οι λαοί κυβερνούν είναι για τους αφελείς. Οι εκλεγμένοι ηγέτες, που εναλλάσσονται συνήθως κάθε τετραετία πάνω στις ίδιες κομματικές ράγες και εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα, είναι αυτοί που αποφασίζουν και εκτελούν «εν ονόματι του λαού», ακόμα και για ζωτικά εθνικά και κοινωνικά θέματα που η κοινή γνώμη είναι διαμετρικά αντίθετη. Για παράδειγμα: Με ποιά λαϊκή εντολή άρχισαν οι πόλεμοι στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ ή στη Συρία; Εκτός από τους ηγέτες και τα υπάκουα κομματικά επιτελεία των βουλευτών, ρωτήθηκαν οι λαοί με δημοψήφισμα; Με απόφαση ποιών λαών καταργήθηκε η θανατική ποινή για τα ειδεχθή εγκλήματα και τους αμετανόητους κατά συρροή δολοφόνους (serial killers); Ποιοί λαοί αποφάσισαν για την ελεύθερη χρήση των ελαφρών ναρκωτικών, για τους γάμους και την υιοθεσία παιδιών από τους ομοφυλόφιλους ή για τη σιωπηρή νομιμοποίηση (σε μερικές βορειοευρωπαϊκές χώρες) ακόμα και της κτηνοβασίας; Αρκεί η αιτιολογία της ελευθερίας του ατόμου (που μπορεί να οδηγήσει σε ασυδοσία) ή της διφορούμενης (για κάποιους λαούς) έννοιας της «πολιτισμένης συμπεριφοράς της κοινωνίας», για να ληφθούν αποφάσεις από «πεφωτισμένους ηγέτες», όταν αυτές οι αποφάσεις επηρεάζουν μια ιδεολογικά διχασμένη κοινωνία πάνω σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα; Δεν πρέπει να ερωτηθεί ο λαός, όταν για κάποιο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα υπάρχουν αντιδράσεις από σημαντική μερίδα πολιτών; Δεν πρέπει να διερευνηθεί η βούληση του λαού, όταν κάποιοι θέτουν ένα σοβαρό κοινωνικό θέμα (ίσως δίκαιο και λογικό), αλλά κάποιοι άλλοι το αρνούνται; Σε μια δημοκρατία έχουν το δικαίωμα οι εκλεγμένοι ηγέτες να αποφασίζουν για τα πάντα και χωρίς προσωπική ευθύνη (όπως υπήρχε στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία) ερήμην του λαού;
Στη σημερινή μετεξελιγμένη Ευρώπη το δημοψήφισμα, αυτή η πραγματικά δημοκρατική έκφραση ενός λαού, θεωρείται «το παιδί του διαβόλου». Αν εξαιρέσουμε την Ελβετία, στην οποία η πολιτική παρακαταθήκη των δημοκρατικών ιδεών του Ιωάννη Καποδίστρια επηρέασε θετικά την γενική αποδοχή αυτού του θεσμού, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες η διαδικασία των δημοψηφισμάτων υπόκειται σε ποικιλόμορφους περιορισμούς, ενώ σε άλλες (όπως π.χ. στη Γερμανία) δεν προβλέπεται στα συντάγματά τους η δυνατότητα διενέργειας δημοψηφισμάτων. Ίσως θυμούνται κάποιοι την άγρια αντίδραση, με προσωπικές επιθέσεις που αντιμετώπισε ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, όταν επιχείρησε να διενεργήσει «άτυπο» δημοψήφισμα για το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Η κυβέρνηση έλαβε μια απόφαση (δεν έχει σημασία αν ήταν σωστή ή λανθασμένη) που βρισκόταν σε απόλυτη αντίθεση με την πλειοψηφία του λαού. Η αντίδραση κάποιων πολιτικών στελεχών και ανθρώπων των γραμμάτων «στο όνομα της δημοκρατίας», ήταν από εξαιρετικά βίαιη ως βάρβαρη. Ο αρχιεπίσκοπος χαρακτηρίστηκε «θεομπαίχτης, θρησκευτικός απατεώνας ή φονταμενταλιστής Αγιατολάχ», ενώ κάποιος πανεπιστημιακός καθηγητής με σπουδές και στην Ευρώπη, τον ταύτισε με «το Χίτλερ, το Στάλιν και το Μουσολίνι», διότι αμφισβήτησε το κυβερνητικό δικαίωμα σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Μήπως η χυδαία αντίδραση του Σαρκοζί και των «άλλων πεφωτισμένων ηγετών» στις Κάννες ήταν διαφορετική, όταν ο έλληνας πρωθυπουργός αποφάσισε (σωστά ή λανθασμένα) να διενεργήσει δημοψήφισμα; Για ποιά Δημοκρατία μιλάμε όταν φοβόμαστε και αρνούμαστε την ελεύθερη βούληση των λαών;
Παρουσιάζοντας το βούρκο από τα ταπεινά συμφεροντολογικά ελατήρια των ευρωπαίων πολιτικών ηγετών που διαχειρίζονται τις τύχες των λαών της Ευρώπης, δεν θα ήθελα να σχηματισθεί η εσφαλμένη γνώμη πως εξαιρούνται οι έλληνες πολιτικοί. Κάποια από αυτά τα οργανωτικά μέτρα που επιβάλλουν οι σημερινοί δανειστές της Ελλάδας, θα έπρεπε (αν δεν υπήρχε το πελατειακό κράτος) να εφαρμοστούν από τους έλληνες πολιτικούς ηγέτες πριν από πολλές δεκαετίες. Η απάθεια, ο εκμαυλισμός και ο κομματικός εγωκεντρισμός της ελληνικής πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, οδήγησαν σε μια αντιπατριωτική και εγκληματικά αποσαθρωμένη οργάνωση του ελληνικού κράτους.
Προσπάθησα να αποφύγω την παρουσίαση κάποιας έρευνας για τα ελληνικά πολιτικά πρόσωπα των τελευταίων δεκαετιών, διότι έχουμε συνηθίσει (ακριβέστερα, μας έχουν συνηθίσει) να αποδεχόμαστε ή να αρνούμαστε την αντικειμενική κριτική με μοναδικό κριτήριο την ιδεολογική ή κομματική λογική. Όταν π.χ. κάποιος χαρακτηρίσει τον Ιωάννη Μεταξά στυγνό δικτάτορα θα θεωρηθεί αμέσως «προοδευτικός», αλλά αν στη συνέχεια προχωρήσει και εκφρασθεί θετικά για τη δημιουργία του πρωτοποριακού, για την εποχή του, κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος, μεταβάλλεται αμέσως σε «φασίστα».
Ποτέ δεν υπήρξα, όπως εκατομμύρια άλλοι συνηθισμένοι άνθρωποι σ’ αυτό τον τόπο, ήρωας επαναστάτης ή ένας «αδάμαστος αντιστασιακός εναντίον της Χούντας». Πιστεύω όμως πως για τις δημοκρατικές και ανθρωπιστικές κοινωνικές μου ιδέες (αποκλειστικά για τις ιδέες), υπήρξα το «μαύρο πρόβατο» που γλίτωσε από τη σφαγή χάρη στη συμπαράσταση γνωστών και φίλων που γνώριζαν τον ήπιο χαρακτήρα μου και την αγάπη μου για την πατρίδα (χωρίς πατριδοκαπηλίες). Όταν κάποτε, σε φιλική συγκέντρωση υποστήριξα πως, στο παράνομο σύνταγμα του Παπαδόπουλου του 1973, υπήρχαν και θετικές διατάξεις που θα έπρεπε να συμπεριληφθούν στο δημοκρατικό σύνταγμα του 1975, όπως π.χ. η εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας από το λαό, η δημιουργία συνταγματικού δικαστηρίου και η μείωση του αριθμού των βουλευτών, δέχτηκα καταιγισμό καλοπροαίρετων επιπλήξεων «διότι αυτοί που ήξεραν τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο με αντιμετώπισαν τα τσιράκια της χούντας, δεν περίμεναν να εκφράσω τέτοιες αντιδημοκρατικές θέσεις». Αφού, είπαν, τις «εμπνεύστηκε ένας δικτάτορας ήταν, χωρίς καμιά αμφιβολία, φασιστικές». Ο ιδεολογικός φανατισμός συσκοτίζει την κρίση και τη λογική. Υπάρχει σήμερα δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα που να μην έχει συνταγματικό δικαστήριο; Σε ένα πελατειακό κράτος, κάποιοι τριακόσιοι που ανακατώνουν με τις κουτάλες τους τη χύτρα με το μέλι της εξουσίας, είναι δυνατόν να αποφασίσουν να μείνουν οι μισοί; Μπορεί αγαπητέ αναγνώστη να με θεωρήσεις υπερβολικά δύσπιστο, αλλά προσωπικά δεν πιστεύω (σε μια εποχή που «οι πατρίδες» αντικαταστάθηκαν από «τα χρηματιστήρια και τις Αγορές»), πως υπάρχουν πολλές πιθανότητες να επιδειχθεί ένας τέτοιος πατριωτικός αλτρουισμός.
Η συνέχεια στο επόμενο Γ’ ΜΕΡΟΣ, το οποίο αποτελεί το τελευταίο κείμενο της θεματικής σειράς για τους «έντιμους» συκοφάντες της Ελλάδας.
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας
Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν
Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας
Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν
Η περίπτωση του Ζακ Σιράκ: η πορεία προς την εξουσία
Οι ερωτικές περιπέτειες του Ζακ Σιράκ και το διακύβευμα της εξουσίας
Νικολά Σαρκοζί: Μια μαριονέτα του Βερολίνου στο τιμόνι της Γαλλίας
Τα σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια του Νικολά Σαρκοζί
Η άνοδος και η πτώση του Φρανσουά Ολάντ
Η κρυφή γοητεία της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης
Τα σκάνδαλα και η πολιτική διαφθορά των “έντιμων” Γερμανών
Όταν η Μέρκελ ανέτρεψε τον φιλόδοξο Σόιμπλε
Ο ρόλος του Γκέρχαρντ Σρέντερ στην οικοδόμηση της «γερμανικής Ευρώπης»
Η νεοφιλελεύθερη παρακαταθήκη του «σοσιαλιστή» Σρέντερ
Μέρκελ εναντίον Σόιμπλε: Ένας ακήρυχτος πόλεμος δεκαετιών
Η προτεσταντική ηθική των Γερμανών ηγετών
Από την Ευρώπη των Λαών στην Προτεσταντική Ευρώπη
Η ελληνική υποταγή στους συκοφάντες Ευρωπαίους «εταίρους» μας
Ο Ντομινίκ Στρος-Κάν και το εβραϊκό λόμπι
Ο Νικολά Σαρκοζί και το ροζ σκάνδαλο του Ντομινίκ Στρος-Καν
Ο αμερικανικός δάκτυλος στην απομάκρυνση του Στρος-Καν
Κριστίν Λαγκάρντ: ένας λύκος στην ηγεσία του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος
Η πολιτική μεταστροφή του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ
Η «επαναστατική» απάτη του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ
Τόνι Μπλέρ: Ένας ασήμαντος και επικίνδυνος πρωθυπουργός
Ο πόλεμος του Ιράκ και το τέλος της ευρωπαϊκής αυταπάτης
Η επιστολή Στος-Καν “προς τους φίλους Γερμανούς” και η σύγκρουση Μέρκελ-Σόιμπλε για την Ελλάδα
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
