ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Ἔναρξη τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς
«Ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ» (Γένεσις 2:16)
Πρός τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους Ἀρχιερεῖς, τούς Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς καί Διακόνους, τούς Μοναχούς καί Μοναχές, τούς Προέδρους καί Μέλη τῶν Κοινοτικῶν Συμβουλίων, τούς Διακεκριμένους Ἄρχοντες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τά Ἡμερήσια καί Ἀπογευματινά Σχολεῖα, τίς Φιλοπτώχους Ἀδελφότητες, τήν Νεολαία, τίς Ἑλληνορθόδοξες Ὀργανώσεις καί ὁλόκληρο τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.
Προσφιλεῖς Ἀδελφοί καί Ἀδελφές ἐν Χριστῷ,
Σήμερα, ἀρχίζει ἡ Ἁγία Τεσσαρακοστή. Σήμερα, ξεκινοῦμε τό πνευματικό μας ταξίδι πού θά μᾶς ὁδηγήσει στά Ἅγια Πάθη καί τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Ἔφτασε ἡ ὥρα γιά περισσότερη συγκέντρωση καί μεγαλύτερη πνευματική ἐγρήγορση. Καλούμαστε νά ἀσκηθοῦμε στήν ἀποχή ἀπό κάποιες τροφές, στήν ἐνίσχυση τῶν φιλανθρωπικῶν δράσεων, στήν αὐτογνωσία καί τήν κατανόηση τῶν πραγματικῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς.
Ἡ τελευταία Κυριακή πρίν ἀπό τή Νηστεία εἶναι ἀφιερωμένη στήν ἀφήγηση τῆς Πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων, τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας. Ἐκδιώχθηκαν ἀπό τόν Παράδεισο γιατί δοκίμασαν ἀπό τό «Δέντρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ», παρακούοντας τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, στό ἴδιο κείμενο τῆς Γενέσεως, ὁ Θεός προσφέρει κάθε ἄλλο φυτό τοῦ παραδείσου, ὁλόκληρο τόν Παράδεισο, πρός ἀπόλαυση τῶν πρωτοπλάστων. Ἡ ἀπαγόρευση, λοιπόν, δέν εἶναι τιμωρία, ἀλλά μιά μοναδική εὐκαιρία. Μιά εὐκαιρία πού προσφέρεται στόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα γιά νά ξεπεράσουν τόν ἐαυτό τους καί νά προσφέρουν κάτι μικρό, χάριν τῆς ἀγάπης. Ἡ πραγματική ἀγάπη δέν ἐπιβάλλεται ἀλλά προσφέρεται ἐλεύθερα. Αὐτή ἡ φαινομενική ἀπαγόρευση εἶναι στήν πραγματικότητα πρόσκληση γιά τούς πρωτόπλαστους, ἀλλά καί γιά ὅλους ἐμᾶς, νά γίνουμε πραγματικά ἐλεύθεροι.
Ἔτσι λοιπόν, κατά τή νηστεία τῶν ἑπόμενων σαράντα ἡμερῶν, ἀς κάνουμε μία προσπάθεια νά προσφέρουμε φιλανθρώπως, ἀναλόγως μέ τίς δυνατότητές μας, μέ τήν ἐλευθερία τῆς ἀγάπης, ἐνθυμούμενοι πάντοτε τά «ὑπόλοιπα φυτά τοῦ Παραδείσου», μέ τά ὁποία ἔχουμε πλουσίως εὐλογηθεῖ. Μέ αὐτό τόν τρόπο, ἡ Σαρακοστή δέ θά εἶναι μιά περίοδος στερήσεως καί καταναγκασμοῦ, ἀλλά μιά περίοδος πλούσια καί καρποφόρος, πού ξεχειλίζει ἀπό ἀγάπη καί συγχώρηση, ἡ ὁποία τελικά θά μᾶς ὁδηγήσει στήν Ἁγία καί λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας.
Μέ πατρική ἐν Χριστῷ ἀγάπη,
† ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος
