τοῦ κ. Δ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου
Ἔχουν ἤδη εἰπωθεῖ πολλά ἐπί τοῦ θέματος τῆς πανδημίας τοῦ νέου ἐπικινδύνου Κορωνοϊοῦ καί τῆς ἐπιβαλλομένης στάσεως τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι αὐτῆς καί τῶν συνεπειῶν της, ὅσον ἀφορᾶ, ἀσφαλῶς, στούς πιστούς.
Ὅπως πληροφορηθήκαμε ἐκ τῶν μέσων ἐνημερώσεως, σήμερα θά πραγματοποιηθεῖ νέα διευρυμένη Συνεδρίαση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, προκειμένου νά ἐπαναξιολογηθοῦν τά δεδομένα καί ὑπάρξει νεώτερη τοποθέτηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπ’ αὐτῶν. Εἶναι προφανές ὅτι πρός τοῦτο ἔχουν ἀσκηθεῖ ἔντονες πιέσεις ἀπό τήν πλευρά τῆς Πολιτείας, οἱ ὁποῖες ἐν μέρει εἶναι αὐτονόητες καί θεμιτές. Ἀρκεῖ νά μήν εἶναι ἀπαιτητικές καί ἐκβιαστικές ἐπί θεμάτων ὅπου δέν χωρεῖ πίεση καί, κυρίως, συγκατάβαση. Καί τέτοια θέματα ὑπάρχουν σέ μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία!
Βεβαίως, χωρίς νά θέλουμε νά προκαλέσουμε καί μάλιστα σέ τέτοιες δύσκολες περιστάσεις, ὀφείλουμε νά ὑπενθυμίσουμε καί ἐπισημάνουμε ὅτι τά Συνοδικά ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχουν δώσει καλά δείγματα γραφῆς κατά τό παρελθόν, ὅσον ἀφορᾶ στίς τοποθετήσεις καί ἀποφάσεις των ἐπί θεμάτων ἔνθα “οὐ χωρεῖ συγκατάβασις”. Ἀντιθέτως μάλιστα ἔχουν ἐντελῶς ἀνευθύνως καί ἐπικινδύνως ἐγκαταλείψει τό ποίμνιο βορά σέ θανατηφόρους πνευματικούς ἰούς, ὅπως συνέβη στίς περιπτώσεις τῆς διαβοήτου “Συνόδου” τῆς Κρήτης καί τῶν δηλητηριωδῶν “ἀποφάσεών” της, ἀλλά καί σέ ἄλλα σοβαρά θέματα, ὅπως τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς ψευδοεκκλησίας τῶν “Αὐτοκεφάλων” Οὐκρανῶν κ. ἄ.
Ὀφείλω, ὅμως, νά ὁμολογήσω ὅτι ὡς ἀφορμή, ἔναυσμα καί ὤθηση διά τήν παροῦσα τοποθέτηση λειτούργησε ἡ σχετική ἐπίσημη ἐπί τῶν ἰδίων θεμάτων τοποθέτηση τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου, ἡ ὁποία συντονιζομένη πρός τίς ἀπόψεις, ὡς συνήθως μή ἐκδηλούμενες εὐθαρσῶς, τοῦ Φαναρίου, κινήθηκε, δυστυχῶς, στά ὅρια τῆς βλασφημίας.
Αὐτή τή στιγμή δέν διακυβεύεται ἀπό τούς χειρισμούς τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας ἡ δημόσια ὑγεία, ἀφοῦ αὐτό εἶναι τῆς ἁρμοδιότητος τοῦ Κράτους καί τῶν ἁρμοδίων ἐπιστημόνων, ἀλλά ἡ Πίστη καί ἡ συνέπειά της πρός τήν Παράδοση καί διδασκαλία τῶν Ἁγίων Της. Διότι, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τή συνδρομή τῶν ἐπιστημόνων, ὅταν παρέλθει αὐτή ἡ δοκιμασία, ἐάν αὐτά τά τελευταῖα “ἀδικηθοῦν” θά μᾶς “ἐκδικηθοῦν”, ἐνῶ θά ἔχουν πλήξει καιρίως τό κῦρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας καί θά τήν ἔχουν ἐκθέσει ἀνεπανόρθωτα.
Ἀντιθέτως, ἐπί τοῦ παρόντος, μέσα στήν ὅλη δοκιμασία καί παραζάλη τῆς ἀγωνίας καί τῶν δραματικῶν ἐπιπτώσεων τῆς πανδημίας, οἱ πλέον συνετοί καί σώφρονες, ἀκόμη καί μεταξύ τῶν μή πιστῶν, ἀναγνωρίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, παρά τίς παραφωνίες ὁρισμένων Ἱεραρχῶν (κάποιες ἀναμενόμενες ὅπως τοῦ Ἀλεξανδρουπόλεως καί κάποιες ἀπογοητευτικές ὅπως τοῦ Μεσογαίας), δέν παρασύρθηκε σέ θέσεις ἀθεολόγητες καί ἀντιπαραδοσιακές.
Ἐπειδή ὅμως δέν πρέπει νά μακρυγορήσουμε καί τά χρονικά περιθώρια εἶναι ἀσφυκτικά, πρίν δώσουμε τό παρόν ἄρθρο μας στή δημοσιότητα, προχωροῦμε στή διατύπωση συγκεκριμένων ἐπισημάνσεων καί κάποιων ταπεινῶν προτάσεών μας, εὐελπιστοῦντες ὅτι θά συναντήσουν εὐήκοα ὧτα ἤ, ἀκόμη καλύτερα, θά βροῦν συμφώνους καί ὁμόφρονες ὅσους πρόκειται ἐντός ὀλίγου νά διαβουλευθοῦν καί ἀποφασίσουν Συνοδικῶς.
Κανείς συνετός καί ὀρθοδόξως φρονῶν πιστός δέν θά διαφωνήσει ἤ σκανδαλισθεῖ ἀπό εὔλογες συστάσεις τῶν Ἱεραρχῶν περί πλήρους συμμορφώσεως ὅλων στίς ὑποδείξεις τῶν ἁρμοδίων ἐπιστημονικῶν ἀρχῶν, ὅσον ἀφορᾶ στήν ὑπεύθυνη ἀντιμετώπιση μέ κοινωνική ὁμοψυχία τῆς προκειμένης δοκιμασίας. Ἀλλά καί εἰδικότερα, θά (πρέπει νά) ὑπάρξει ἀπό τούς πιστούς πλήρης κατανόηση καί ταπεινή ἀποδοχή συγκεκριμένων συστάσεων, ὅπως ἤδη ἔχουν γίνει, περί ἀποφυγῆς τῶν ἀσθενῶν νά συμμετέχουν στήν κοινή προσευχή καί λατρεία καί τή μεγάλη προσοχή τῶν ὑγιῶν νά μήν ἐκθέσουν σέ κίνδυνο τήν ὑγεία τους ἀπό ἀδιάκριτες ἐνέργειες καί ἀντιλήψεις, πού πέραν τῶν ἄλλων δέν ὑπακούουν στίς Ἀποστολικές προτροπές περί σεβασμοῦ τῆς συνειδήσεως τῶν ἄλλων, εἴτε ὀλιγόπιστοι, εἴτε εὐσκανδάλιστοι εἶναι αὐτοί.
Μέ μία, ὅμως, ἀπαραίτητη διευκρίνιση: Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διαφέρει ἀπό τίς κακῶς θεωρούμενες ὡς “Ἐκκλησίες” τῆς Δύσεως, δηλαδή τίς αἱρετικές κοινότητες (κάτι τό ὁποῖο εἶναι ἐμφανές καί στήν παροῦσα κρίση καί πρέπει νά διατηρηθεῖ ὡς μαρτυρία αὐθεντικότητος ἥ πιστότητος στήν Παράδοση καί ὄχι ὡς ἀνταγωνισμός, πολύ δέ περισσότερο ὡς ἀνίερος συναγωνισμός πρός καινοτομίαν, ὅπως ἔπραξαν ἀπαραδέκτως τό Πατριαρχεῖο τῆς Ρουμανίας καί ἡ ψευδοεκκλησία τῶν “Αὐτοκεφάλων” τῆς Οὐκρανίας, μέ τά ἀνακυκλώσιμα κουταλάκια καί ποτηράκια, ἀντιστοίχως!!!) ὀφείλει νά ἐμμένει στήν ὁμολογία τῆς πίστεώς της ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι πέραν πάσης κρίσεως καί συζητήσεως περί μεταδοτικότητος ἀσθενειῶν, ὡς τό μέγα Μυστήριο τῆς μεταδόσεως τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κυρίου, τῆς πηγῆς τῆς ἀθανασίας!
Ἑπομένως, μέ ὅ,τι καί ἄν ἐπιλέξει νά διανθίσει τό λόγο της στίς σχετικές Ἀποφάσεις της ἡ Ἱεραρχία – ἀρκεῖ ἡ διάνθιση νά μήν ἀποβαίνει ἀκυρωτική τῶν οὐσιαστικῶν σημείων – θά πρέπει προκειμένου νά μή ἀδικηθεῖ τό πάντοτε “ἕν” οὗ ἐστί, παντός ἄλλου ὑπερτέρα, ἡ χρεία, νά καθιστᾶ σαφές καί καθαρό ὅτι δέν πρόκειται νά παύσει ἡ τέλεση τῶν Θείων Λειτουργιῶν, καθώς ἐπίσης καί ἡ δυνατότητα προσελεύσεως στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὅσων πιστῶν τό ἐπιθυμοῦν καί ἔχουν τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις πρός τοῦτο (κυρίως ἐξομολόγηση καί ἄδεια τοῦ Πνευματικοῦ των, διότι ἀλλέως ἡ συμμετοχή γίνεται εἰς κρῖμα καί κατάκριμα!). [Σημ. : Εὐνόητο δέ εἶναι ὅτι καί οἱ Ἱερεῖς, πιστοί στό καθῆκον καί λειτουργοῦντες ὡς παράδειγμα συνεπείας γιά τούς πιστούς, θά μεταδίδουν τή Θ. Κοινωνία κατ’ οἶκον σέ ὅποιον ἀσθενοῦντα τήν ἔχει ἀνάγκη.]
Εἶναι εὐκαιρία ἡ παροῦσα συγκυρία, προκειμένου νά ἀρθρώσει ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία πρακτικά Παραδοσιακό λόγο καί νά προτρέψει τούς πιστούς νά ἐπιβεβαιώσουν τήν εὐσέβεια καί ἀγάπη τους στήν Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν ἐκ μέρους των ἀνάγνωση τῶν νυχθημέρων Ἀκολουθιῶν (Ἑσπερινός, Μ. Ἀπόδειπνο, Μεσονυκτικό, Ἑξάψαλμος, Παράκληση καί Χαιρετισμοί στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο), ἀλλά καί τή μελέτη Πατερικῶν βιβλίων καί τῶν Συναξαριστῶν, ὅπως καί τήν ἐξάσκηση στή νοερά προσευχή (παντοδύναμη εὐχή τοῦ Ἰησοῦ) ἀλλά καί τίς (ξεχασμένες γιά τούς πολλούς) καί πολλαπλά ὠφέλιμες ψυχοσωματικά μετάνοιες.
Ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Παράδοσή της εἶναι μύηση στή βίωση τῆς Ἀληθείας γιά τήν εἰσαγωγή μας στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἡ ὁποία δέν εἶναι βρώση καί πόση ἀλλά δικαιοσύνη καί ἄσκηση σύν ἁγιασμός, κατά τόν ψαλμωδό. Διότι, ἐάν ἡ πίστη καί εὐσέβειά μας ἐξαντλεῖται στήν ἄνευ προϋποθέσεων συμμετοχή στό κοινό Ποτήριο, χωρίς νά κάνουμε τά στοιχειώδη κατά τήν παράδοση γιά μία ἀληθινά πνευματική ζωή, τότε ἐμεῖς εἴμαστε πού προσβάλουμε τήν Πίστη, ἐμεῖς ἐκεῖνοι πού δέν σεβόμαστε καί θεωροῦμε ἀσεβῶς μαγική τή Θεία Μετάληψη, ἐμεῖς πού μέ τέτοια στάση γινόμαστε αἴτιοι νά βλασφημεῖται καί ὄχι νά δοξάζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ στά ἔθνη! Ὅσο δέν ἔχουν χάρη καί φωτισμό τά λόγια καί οἱ ἀγωνίες τῶν πολιτικῶν καί δημοσιολογούντων, ἄλλο τόσο δέν ἔχουν καί ἐκεῖνα τῶν a la carte χριστιανῶν τῆς καλοπέρασης (ὁ πόθος τῆς ὁποίας ἐναλλάσσεται μέ τόν ἀγχώδη φόβο τῆς ἁπωλείας της), τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς ἀδιαφορίας γιά τόν συνάνθρωπο (δείγμα ἐλλείψεως ἀληθινῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό), τῆς τυπικότητος καί τῆς φυγοπονίας!
Εὐχόμαστε οἱ Ἱεράρχες νά μήν ἐνδιαφερθοῦν πῶς θά ἀρέσουν στόν κόσμο, οὔτε πῶς θά δηλώσουν ὑπακοή καί συμμόρφωση σέ πιέσεις ὁποθενδήποτε προερχόμενες, οὔτε ὅμως καί νά χαϊδέψουν τά αὐτιά κακομαθημένων “πιστῶν”. Ὡς Ποιμένες τοῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἐμπεπιστευμένου σέ αὐτούς λογικοῦ ποιμνίου, ἀπευθυνόμενοι ὄχι σέ μέλη λέσχης ἤ ὁπαδούς, οὔτε κἄν σέ ἁπλῶς θρησκευομένους πολίτες, άλλά σέ συνειδητά μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, νά συστήσουν πρωτίστως καί νά κηρύξουν πανδημία μετανοίας καί νά καλέσουν σέ πανστρατιά προσευχῆς ὑπέρ ὑγείας παντός ἀνθρώπου, καθώς ὁ εἷς καί μόνος ἀληθινός Θεός καί Σωτήρας ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀνατέλλει τόν ἥλιο ἐπί δικαίους καί ἀδίκους καί βρέχει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς!
Μία τέτοια στάση ὅσες πρόσκαιρες λοιδορίες καί ἄν δεχθεῖ ἀπό τούς ἔκπαλαι στό κρῖμα τοῦτο προγεγραμμένους, θά ἀποτελεῖ καύχημα ἐν Κυρίω τῶν πιστῶν γιά τούς ποιμένες του καί φωτεινό ὁδηγό ὅλων πρός σωτηρία! Ἀμήν.
