Να μην καταστραφούν από τους φόρους όσες επιχειρήσεις γλιτώσουν από την πανδημία!
Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση αναζητά τρόπους για τη φορολογική ελάφρυνση των επιχειρήσεων που επλήγησαν.
Και εν αναμονή των νέων μέτρων στήριξης της οικονομίας και της επιχειρηματικότητα, γίνονται γνωστά σενάρια που αφορούν μεταξύ άλλων και την πιθανότητα μείωσης της προκαταβολής φόρου που είναι υποχρεωμένες να πληρώσουν οι επιχειρήσεις. Με βάση τα όσα έχουν προκύψει από τα ρεπορτάζ, πράματι αναζητούνται “φόρμουλες” για ελάφρυνση από αυτή τη δυσβάσταχτη υποχρέωση. Και πράγματι φαίνεται πως το “κονδύλι” που θα λείψει αν υπάρξει οριζόντιο “κούρεμα” ή αναστολή της υποχρέωσης, θα είναι δυσαναπλήρωτο για τα δημόσια έσοδα και τη ρευστότητα των κρατικών ταμείων. Γι΄ αυτό άλλωστε και κυκλοφορούν σενάρια a la carte ελαφρύνσεων, ανάλογα με το αν και πόσο έχει πληγεί κάθε επιχείρηση που θα μπορεί ίσως να υποβάλλει αντίστοιχο αίτημα.
Είναι κατανοητός ο προβληματισμός και η κρατική ίσως αδυναμία να υιοθετήσει ένα πέρα για πέρα δίκαιο μέτρο όπως είναι αυτό της ολικής ή μερικής αναστολής της υποχρέωσης προκαταβολής φόρου για φέτος. Όμως πέρα από αυτό, το ζήτημα είναι και το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την επιβίωση της επιχειρηματικότητας, αλλά και των δυνατοτήτων των επαγγελματιών. Το καθολικό αίτημα της αγοράς να “αναπνεύσει” σε μία δραματική συγκυρία όπου λόγοι “ανωτέρας βίας” πλήττουν βάναυσα την επιχειρηματικότητα, δεν μπορεί παρά να αξιολογηθεί ως εύλογο. Το να ζητείται από μία επιχείρηση σήμερα, που ανεξάρτητα του πόσο έχει ήδη πληγεί από τον κορονοϊό θα πρέπει να λειτουργήσει σε ένα περιβάλλον μειωμένης έως πολύ μειωμένης δραστηριότητας και με εντελώς αβέβαιο μέλλον, να “ματώσει” και να στραγγισθεί από κάθε ικμάδα ρευστότητας προκειμένου να εξυπηρετηθεί ένα εντελώς απαράδεκτο και καταχρηστικά αντιαναπτυξιακό και -να με συμπαθάτε…- “ληστρικό” μέτρο, δεν είναι σημάδι εύνοιας του επιχειρείν,
Η σημερινή κυβέρνηση έχει ψηφιστεί με ενθουσιασμό από τον επιχειρηματικό κόσμο αλλά και τους επαγγελματίες και μικρομεσαίους που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης, με μία πολύ συγκεκριμένη ατζέντα. Τη μείωση των δυσβάσταχτων φόρων που είχαν επιβάλλει κόντρα σε κάθε αναπτυξιακό μοντέλο και με προφανή εχθρότητα προς την επιχειρηματικότητα οι προκάτοχοί της στην εξουσία. Βεβαίως και η κρίση που προκάλεσε η πανδημία ανέτρεψε προθέσεις και πρωτοβουλίες που βρίσκονταν σε στάδιο επεξεργασίας και δημιούργησε ανάγκες οι οποίες υπερβαίνουν τις δυνατότητες των δημόσιων οικονομικών, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η έξωθεν βοήθεια και αλληλεγγύη προσκρούει ως προς το εύρος της στα συμφέροντα και τις δημοσιονομικές εμμονές των ισχυρών χωρών.
Ωστόσο, παρά τις σχετικά περιορισμένες έναντι των προθέσεων δυνατότητες του κράτους, η κυβέρνηση θα πρέπει να βάλει σε μία πολύ σημαντική και κρίσιμη ζυγαριά το αν θέλει να έχει βιώσιμες επιχειρήσεις και την επόμενη ημέρα, επιχειρήσεις που θα τραβήξουν το κάρο της προσπάθειας της ελληνικής οικονομίας για ανάκαμψη. Αν το εγχείρημα αποτύχει, τότε δεν θα μπορέσει να ανακάμψει και η οικονομία. Και παρά το γεγονός ότι ορισμένοι μπορεί να νομίζουν ότι το πρόβλημα έχει αρχίσει να τελειώνει, το πρόβλημα μόλις τώρα αρχίζει! Και έχουμε δυστυχώς πολύ δρόμο μπροστά. Είναι λοιπόν εντελώς παράλογο να ζητείται από μία επιχείρηση όχι μόνο να πληρώσει τους φόρους που της αναλογούν με βάση το εντελώς διαφορετικό και γεμάτο προσδοκίες και τάση ανάκαμψης 2019 και επ΄αυτής της αυξημένης σε απόλυτα νούμερα φορολογικής υποχρέωσης να πρέπει να καταβάλει και πλήρη προκαταβολή φόρου. Βασισμένη σε έναν κύκλο εργασιών και μία κερδοφορία που ουδεμία σχέση έχει με τη σκληρή πραγματικότητα της φετινής χρονιάς. Τι να την κάνει ο άλλος μετά την επιστροφή φόρου, όταν θα έχει ήδη καταστραφεί…
Επειδή χρόνος υπάρχει και οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονται υπάρχει περιθώριο να επανεκτιμηθούν, καλό θα ήταν να αφουγκρασθούν οι έχοντες την ευθύνη για τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής, την αδυναμία που θα υπάρξει σε μεγάλη μερίδα του επιχειρηματικού κόσμου και των επαγγελματιών να ανταποκριθούν στις δυσβάσταχτες υποχρεώσεις που τους έρχονται προσεχώς μαζεμένες… Και η αγορά προσδοκά ότι τελικά θα εισακουστεί. Η κατά περίπτωση αρωγή δεν επαρκεί. Χρειάζεται μία οριζόντια και γενναία περικοπή της προκαταβολής, αν όχι συνολική αναστολή της. Και από εκεί και πέρα βεβαίως και να υπάρξουν πρόσθετες ελαφρύνσεις και ρυθμίσεις για τους περισσότερο πληγέντες. Οτιδήποτε άλλο θα προκαλέσει πολύ μεγάλα προβλήματα.
