Του Μανώλη Κοττάκη,
Ο Τσοχατζόπουλος την πλήρωσε γιατί διεφθάρη αποδεδειγμένα, γιατί προκάλεσε, αλλά γιατί ήταν ο ιδανικός στο να πληρώσει σχεδόν για όλους. Την πλήρωσε όμως και προς παραδειγματισμό: Ήταν ένας Υπουργός Άμυνας που εκτός πλαισίου συμμαχίας είχε κάνει δουλειές με τους Ρώσους.
Το περιστατικό είναι πραγματικό: Μία ημέρα προσήλθε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου και αίφνης είδε στην αίθουσα γύρω από το μεγάλο οβάλ γραφείο μαζί με τα λοιπά μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Κάθισε στην θέση του και παριστάνοντας τον σκεπτικό δικαιολογήθηκε με το γνωστό δολοφονικό χιούμορ του προς την ομήγυρη: «Για να είναι εδώ ο Άκης, πρέπει να έχω αργήσει πάαααρα πολύ!».
Ποτέ δεν είχε καλή σχέση με το ρολόι ο συγχωρεμένος . Με τον χρόνο. Καμιά φορά και με την οργάνωση. Είναι παροιμιώδης η ιστορία που μου διηγήθηκε προ ημερών τέως Πρόεδρος του «Δημόκριτου»’ ο οποίος θυμόταν τον Άκη ως Υπουργός Αναπτύξεως να προεδρεύει σε σύσκεψη με τα μέλη του Κέντρου και να τους αναπτύσσει θέμα που αφορούσε άλλη σύσκεψη- δεν ήξερε καν σε ποιους μιλούσε! Αυτή όμως ήταν η αθώα πλευρά του Άκη. Αυτή για την οποία όταν είχε έρθει εν τη «βασιλεία» του τον… συμπαθούσαν. Καθώς και για τα ασυνάρτητα ελληνικά του. Διότι όπως είναι γνωστό, σκεπτόταν στα γερμανικά και μετέφραζε -η απόλυτη καταστροφή- στα ελληνικά.
Τον Άκη τον γνώρισα το 1996 ως Υπουργό Εσωτερικών- ήμουν διαπιστευμένος για την «Απογευματινή»- και μάλιστα πετάξαμε μαζί με το θρυλικό «Φάλκον» σε ταξίδι στο Παρίσι μαζί με τους συναδέλφους Ελένη Δελβινιώτη και Παναγή Γκιόλμα για συνάντηση με ομόλογο του. Είχα έτσι την ευκαιρία να ζήσω από κοντά την βιτρίνα του χαρακτήρα του.
Άνετος εντελώς. Σε κάποια πτήση λέγεται ότι είχε χορέψει σε ύψος 32000 ποδιών το ζεϊμπέκικο του Καρρά «δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω» με τον πιλότο Λιάτσο, αδερφό του Αιμίλιου να διαμαρτύρεται για την ευστάθεια του αεροπλάνου.
Εκτός από την αθώα και χαριτωμένη υπήρχε όμως και η άλλη πλευρά του Τσοχατζόπουλου, η σκληρή. Η πραγματική. Ο υιός του παντοπώλη που πωλούσε σαλάμια στην αγορά Μοδιάνο στην Θεσσαλονίκη είδε από πολύ νωρίς την εξουσία ως μέσον πλουτισμού. Ο κουνιάδος του Νίκος Ζήγρας σε βιβλίο που έγραψε για να γλυτώσει τις δικαστικές περιπέτειες για τις καταθέσεις στην Ελβετία αποκάλυψε τον διάλογο τριών ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ μέσα σε ένα ταπεινό ΙΧ το 1977, μεταξύ αυτών και ο Άκης, οι οποίοι συμφώνησαν ότι η εξουσία θα μπορούσε να εξελιχθεί γι αυτούς σε μια λίαν προσοδοφόρο και επικερδή δραστηριότητα αρκεί να μην «προκαλούσαν».
Εκείνοι φυλάχτηκαν και δεν «προκάλεσαν», ο Άκης όχι.
Έκανε ό,τι του περνούσε από το χέρι για να στοχοποιηθεί. Και με τον γάμο του στο Παρίσι και με το σπίτι στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Και άλλοι πολλοί Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ «έφαγαν» με χρυσά κουτάλια και διεφθάρησαν όσο και ο Τσοχατζόπουλος αλλά σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι.
Γιατί ο Τσοχατζόπουλος δεν την γλύτωσε; Έχω μια πιθανή εξήγηση. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν μετά τις εκλογές του 2004. Το 2005 για την ακρίβεια. Του ζήτησα τηλεοπτική συνέντευξη. Οι δύο συναντήσεις που ζήτησε να κάνουμε πριν το αποφασίσει μου έδειξαν ότι κάτι φοβόταν. Πάρα πολύ. Διερευνούσε τι θέλω. Μήπως υπάρχει καμιά παγίδα. Αλλά πώς να υπάρξει αφού δεν υπήρχε καν καταγγελία, όχι έρευνα δικαστική εν εξελίξει.
Η εξεταστική για τους TorM1 στην οποία Βενιζέλος και Λοβέρδος είχαν αποκαλέσει τηλεφωνικό αριθμό τον αριθμό τραπεζικού λογαριασμού κατάθεσης της μίζας του είχε κλείσει τις εργασίες της άδοξα. Η πρώτη συνάντηση έγινε στα γραφεία του στην οδό Αμερικής , αν θυμάμαι καλά. Η δεύτερη στην τότε οικία του στην ροζ πολυκατοικία απέναντι από το Χίλτον. Στο διαμέρισμα που έμενε κάποτε η Ελένη Βλάχου (!)
Σε εκείνη την συνέντευξη αποφάσισε να παρουσιάσει πρώτη φορά δημοσίως μαζί του την Βίκυ Σταμάτη, αλλά όχι δίπλα του. Στο γύρισμα που έγινε στο διαμέρισμα του επί της Λεωφόρου Νίκης στην Θεσσαλονίκη η Σταμάτη κάθισε απέναντι του, «φωνάζει η κόρη μου η Αρετή όταν μας βλέπει δίπλα» μου ψιθύρισε στο αυτί.
Κατά την διάρκεια εκείνης της συνέντευξης κατάλαβα σε τι οφείλεται κατ αρχάς το πολιτικό τέλος των πολιτικών. Και καλό είναι αυτό να το έχουν υπόψιν τους οι νεότεροι: Όταν ο κόσμος μυριστεί ότι είναι διεφθαρμένοι, δεν τους πλησιάζει. Τους αποφεύγει. Δεν χρειάζεται στον κόσμο επίσημη δικαστική απόφαση για να τους καταδικάσει. Ο Τσοχατζόπουλος καταδικάστηκε σιωπηρώς από το ίδιο του το εκλογικό σώμα του ΠΑΣΟΚ. Στο γήπεδο της ΧΑΝΘ της οποίας διετέλεσε μπασκετμπολίστας, στην αγορά Μοδιάνο, στην Πλατεία Αριστοτέλους ακόμη και μέσα στο ίδιο του σπίτι, η παγωμάρα στην θέα του ήταν τελεία .
Αυτό δεν ήταν όμως το τέλος του αλλά η αρχή του τέλους. Το τέλος ήρθε πολύ αργότερα το 2012. Τον καιρό που θεωρούσε πως μπορούσε να απολαύσει χωρίς φόβο τα πλούτη του. Ο Τσοχατζόπουλος ήταν τότε ο πιο αδύνατος από τους τέως δυνατούς. Και χωρίς πολλά χαρτιά διαπραγμάτευσης στα χέρια του. Έχοντας προκαλέσει την κοινωνία με την αγορά της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Σε καιρούς χρεοκοπίας ήταν ο ιδανικός στόχος για την εκτόνωση των παθών. Ήταν μεν διεφθαρμένος αλλά δεν οδηγήθηκε στην φυλακή γι αυτό. Επελέγη μεταξύ διεφθαρμένων.
Επελέγη γιατί η σύλληψη του, λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές του Μαΐου, έδωσε το καθοριστικό χτύπημα στο ΠΑΣΟΚ. Έδωσε αποφασιστική ώθηση στον νέο δικομματισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ στο πόδι του.
Ο Τσοχατζόπουλος την πλήρωσε γιατί διεφθάρη αποδεδειγμένα, γιατί προκάλεσε, αλλά γιατί ήταν ο ιδανικός στο να πληρώσει σχεδόν για όλους. Την πλήρωσε όμως και προς παραδειγματισμόν: Ήταν ένας Υπουργός Άμυνας που εκτός πλαισίου συμμαχίας είχε κάνει δουλειές με τους Ρώσους. Με τις αγορές ρωσικών πυραύλων TorM1 και με αποβατικά Ζupr,αν θυμάμαι καλά τον τύπο. Η ρωσική μίζα για τους πυραύλους είχε κάνει τον γύρο του κόσμου για να μην καταφέρει να εντοπιστεί ποτέ που κατέληξε. Αυτή του η παρέκκλιση ήταν ένας επιπλέον λόγος για να τιμωρηθεί παραδειγματικά.
Δεν έχω αμφιβολία ότι επειδή ήταν το DNA του κόμματος τέτοιο από το 1997 και μετά πως υπάρχουν και άλλοι πολιτικοί που έκαναν τα ίδια με τον Άκη και την γλύτωσαν. Γιατί; Ίσως γιατί- εκτίμηση διατυπώνω , δεν έχω στοιχεία- οι δικές τους μίζες να ήταν δυτικές, όχι ανατολικές. Κανείς δεν έμεινε μακροχρονίως στην φυλακή για μίζα γερμανική ή άλλης χώρας πάντως. Και όποιος μπήκε για λίγο, βγήκε. Ο Τσοχατζόπουλος όμως είναι ο μόνος πολιτικός μετά την μεταπολίτευση που τιμωρήθηκε πραγματικά για όσα διέπραξε κατά την άσκηση των καθηκόντων του. ‘Ο,τι και να ειπωθεί σήμερα για τον Άκη, για τον Κουτσόγιωργα χθες , για τους πολιτικούς που βρέθηκαν κοντά σε μεγάλους ηγέτες και έκαναν αλαζονικά κατάχρηση εξουσίας, η ιστορία έχει γραφτεί. Έφυγαν από την ζωή αυτή ταπεινωμένοι.
Η ανακοίνωση του ΚΙΝΑΛ για τον θάνατο του ήταν πάρα πολύ σκληρή, δεν εξέπεμψε ίχνος συμπάθειας για την απώλεια σε ανθρώπινο επίπεδο από τον φόβο της παρεξήγησης. Τα στερνά πάντοτε τιμούν τα πρώτα. Ο Τσοχατζόπουλος δεν καθυστερούσε μόνο στα ραντεβού και τις συσκέψεις. Αργούσε να συλλάβει τα μηνύματα στην κοινωνία . Δεν καταλάβαινε πότε συννέφιαζε ο ουρανός πάνω από το κεφάλι του και πότε επίκειται η μπόρα. Η οποία ξέσπασε πάνω του.
Ο Μανώλης Κοττάκης είναι Διευθυντής στην εφημερίδα «Εστία», Αρθρογράφος στη «Δημοκρατία» και συγγραφέας
