Που είναι κρυμμένοι οι μεγάλοι ήρωες της μικρής και απρόοπτης Ελλάδας;
Γράφει η Ιωάννα Γ. Καραγκιούλογλου
Ἡ ἑλληνική φλόγα πάντοτε ἐτίθετο στήν ὑπηρεσία μιᾶς ἰδέας: ἀπό τό «Θνήσκου ὑπέρ Πατρίδος», τό «Ἐν Τούτῳ Νίκα» καί τό «Ἤ τάν ἤ ἐπί τᾶς», μέχρι τό «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος» καί τό «Ὄχι» – Ὁ Χίτλερ ἔχασε γιατί τόν καθυστέρησαν οἱ Ἕλληνες
Εἷς οἰωνός ἄριστος ἀμύνεσθαι περί πάτρης
ΟΜΗΡΟΣ, Ἰλιάς, Ραψωδία ΜΕΛΛΗΝΕΣ. Τό Ἔθνος πού στόλισε τήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος μέ τίς πιό λαμπρές σελίδες. Τό Ἔθνος πού, μόλις πρίν ἀπό λίγες δεκαετίες, ρίχτηκε στήν μάχη τῆς Λευτεριᾶς καί νίκησε, ὅταν ὁλόκληρη ἡ πλούσια καί πολιτισμένη Εὐρώπη εἶχε χάσει τό ἠθικό της καί εἶχε σκλαβωθεῖ, ἐνῷ ἡ Ἀγγλία, γονατισμένη καί μόνη, ἀγκομαχοῦσε.
Εἴμαστε ἐκεῖνοι πού διαχρονικά διατηροῦμε τήν φλόγα πού πάντα μπαίνει ἐθελοντικά στήν ὑπηρεσία τῆς Ἰδέας.
Τό φαινόμενο αὐτό παρουσιάζεται ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια. Καί μᾶς ὑποχρεώνει νά παραδεχθοῦμε ὅτι δέν εἶναι προϊόν τῆς τύχης. Ἀποτελεῖ τήν φυσιολογική κατάσταση τοῦ ξεχωριστοῦ φαινομένου πού ὀνομάζεται Ἑλληνισμός.
Θνῆσκε ὑπέρ πατρίδος.
Ἤ τάν ἤ ἐπί τᾶς.
Ἐν Τούτῳ Νίκα.
Ἐλευθερία ἤ Θάνατος.
Τό σύμβολο τῆς Δόξας καί τῆς Ὑπάρξεως μᾶς ἐγείρει τά πιό εὐγενῆ αἰσθήματα. Ἀνακαλεῖ τίς πλέον ἱερές ἀναμνήσεις.
Ὅπου κυματίζει, θάμβος καί ἀγαλλίαση. Σείονται οἱ τάφοι. Σκιρτοῦν τά ὀστᾶ τῶν Ἡρώων.
Συνυφασμένη μέ τήν Ζωή καί τόν Θάνατο, ἡ Γαλανόλευκη ἀγκαλιάζει ἀναρίθμητες ψυχές μαρτύρων. Ἀποκρυσταλλώνει τήν Ἀθανασία.
Καί ὅμως. Ἐν ἔτει 2023, μέσα στήν γενική ἀποθάρρυνση, μέσα στήν μετριότητα τῆς ζωῆς καί τό ἄδοξο παρόν μας, βρισκόμαστε ἐνώπιον τοῦ ἡρωικοῦ ΟΧΙ. Καλούμαστε νά τιμήσουμε ἕναν μεγάλο πόλεμο, μία πάλη γιγάντων. Τόν Ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων, πού μᾶς χάρισε τήν Ἐλευθερία. Τήν Ἐλευθερία πού ἐπιτρέπει σήμερα σέ προνομιούχους ἐπισήμους νά καταθέτουν ἕναν στέφανο καί μία λέξη γιά τό Ἔπος τοῦ ’40, τότε πού ἡ δόξα τῶν λησμονημένων ἐποχῶν κατοικοῦσε ἀκόμα στήν Ἑλλάδα.
Ὅταν ὁλόκληρος ὁ κόσμος εἶχε πτοηθεῖ ἀπό τούς θριάμβους τοῦ Χίτλερ, ὅταν ἡ Σοβιετική Ἕνωση ἀνέμενε πρωτοβουλία ἐκ μέρους τοῦ Χίτλερ, ὅταν ἀκόμα καί οἱ ΗΠΑ τηροῦσαν στάση ἀναμονῆς, ὅταν ὁ Ἄξονας εἶχε κυριαρχήσει ἐπί τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἠπείρου, ἡ Ἑλλάς ὄρθωσε τό Ἀνάστημά της. Ἀρνήθηκε νά ὑπακούσει στίς ἐντολές τῶν ἰσχυρῶν καί, ὅταν δέχθηκε ἐπίθεση, ἀντιστάθηκε.
Ἄνοιξε μέτωπο. Κατάφερε νά ἀντεπιτεθεῖ. Ἀνέτρεψε τούς εἰσβολεῖς καί ἔδωσε τό σύνθημα τῆς Νίκης στήν Οἰκουμένη.
Ἡ μικρή Ἑλλάς κατάφερε νά ἀντισταθεῖ ἀπό τήν 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ἕως τά τέλη Ἀπριλίου τοῦ 1941. Ἡ ὑλική βοήθεια τῆς Μεγάλης Βρεταννίας ἦταν πολύ μικρή. Ἡ βοήθεια τῆς Ἑλλάδος στόν Παγκόσμιο Ἀγῶνα ἦταν μεγάλη, ἀπό κάθε ἄποψη. Ἠθικῶς, ἡ Ἑλλάς χάρισε στούς πνευματικῶς καί ψυχικῶς ἐλεύθερους ἀνθρώπους τήν πρώτη νίκη. Στρατιωτικῶς, ἀνάγκασε τόν Χίτλερ νά ἀναβάλει γιά πολλές ἑβδομάδες τήν εἰσβολή του στήν Σοβιετική Ἕνωση. Οἱ ἱστορικά ἀποφασιστικές ἑβδομάδες τῆς Ἑλληνικῆς Ἀντίστασης στούς Ἰταλούς ἀνάγκασαν τόν Χίτλερ νά ἐκστρατεύσει κατά τῆς Ἑλλάδος, καθιστῶντας γεωγραφικῶς καί πρακτικῶς ἀδύνατη τήν ἄφιξή του στήν Μόσχα πρίν ἀπό τόν Νοέμβριο τοῦ ’41. Ὁ στρατός του καθηλώθηκε ἀπό τόν Χειμῶνα. Οἱ φοβερές λάσπες καθιστοῦσαν ἀδύνατο τόν ἀνεφοδιασμό. Τό χιόνι καί ὁ πάγος ἐξουθένωναν τό σῶμα καί τήν θέληση. Ὁ Χίτλερ ἀπέτυχε, διότι δέν ξεκίνησε ἐγκαίρως. Καί δέν ξεκίνησε ἐγκαίρως, διότι τόν ἐμπόδισαν οἱ Ἕλληνες νά ξεκινήσει.
83 ἔτη μετά, μέ πρόδηλο τόνο εἰρωνείας, πλανᾶται τό ἐρώτημα.
– Ποῦ εἶναι κρυμμένοι οἱ μεγάλοι πατριῶτες καί ἥρωες τῆς μικρῆς καί ἀπρόοπτης Ἑλλάδος;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή.
Οἱ ἥρωες δέν προϋπάρχουν. Γίνονται μέσα ἀπό τίς περιστάσεις. Ὑπάρχει μέσα τους κάτι τό τολμηρό καί ἡρωικό. Ὑπάρχει ἐκεῖνο πού διακρίνει τούς ἀνδρείους ἀπό τούς δειλούς. Ἐκεῖνο πού διακρίνει τούς ἰδιοτελεῖς καί ἐγωιστές ἀπό τούς κοινωνούς τοῦ γενικοῦ καλοῦ. Ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι πού ἐκκολάπτει τόν ἐν δυνάμει ὑφιστάμενο ἡρωισμό. Αὐτό συμβαίνει μέσα στόν ἄνθρωπο πού, ἀπό τήν μία στιγμή στήν ἄλλη, ἐγκαταλείπει τήν κοινωνική του θέση, τήν ζωή καί τήν οἰκογένειά του, τά πάντα, γιά νά τιμήσει τόν Τρόπο. Ἐκεῖ μέσα ὑπάρχει ἀκμαῖο τό σπέρμα τοῦ ἡρωισμοῦ. Καί ὅσο ἡ θυσία γίνεται ὑπέρ τοῦ Σκοποῦ τόσο πιό ὁρατό γίνεται ἐκεῖνο πού ὀνομάζουμε Ἐθνικό Ἰδεῶδες.
Φίλτατε Ἀναγνώστη,
Τό οἰκεῖο ἱστορικό καί κοινωνικό αὐτό φαινόμενο δέν πρέπει νά φοβίζει, ἀλλά νά τονώνει. Καί, ὅταν τά ἐλαττώματά μας μᾶς κλονίζουν καί μᾶς πικραίνουν, ὅσοι ἀγαποῦν καί ἀγωνίζονται γιά τήν Ἑλλάδα, πρέπει πάντα νά τό ἐνθυμοῦνται.
Τό ὁρόσημο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ἀρκεῖ γιά νά συνειδητοποιήσει κανείς τήν μοῖρα τῆς Ἑλλάδος. Τοποθετημένη μεταξύ Δύσης καί Ἀνατολῆς, εἶναι τό σύνορο τοῦ Πολιτισμοῦ. Εἶναι Ἐκείνη πού διαχρονικά δέχεται τίς ἐπιθέσεις τῶν βαρβάρων πού ἐπιστρέφουν γιά νά καταλύσουν τόν Πολιτισμό. Ὅμως, εἶναι Ἐκείνη πού θέτει καί τά ὅρια.
Ἡ Ἑλλάδα ἦταν ἐκείνη πού μέ τούς Μηδικούς Πολέμους διέσωσε τόν θησαυρό πού ὀνομάζουμε σήμερα εὐρωπαϊκό πολιτισμό. Ἡ Ἑλλάδα ἦταν ἐκείνη πού γιά πάνω ἀπό χίλια χρόνια ἔφραζε τίς πύλες τῆς Νότιας Εὐρώπης καί διεφύλαττε τήν ἀρχέγονη κληρονομιά. Ἀλλά καί στούς μεταγενέστερους χρόνους, ἀνάλογους ἄθλους κατέκτησε ἡ Ἑλλάδα. Μπορεῖ νά ἦταν σκλαβωμένη. Μπορεῖ νά τελοῦσε ὑπό βαρβαρική κατοχή. Μπορεῖ καί νά φαινόταν πώς θά ἔσβηνε γιά πάντα.
Ὅμως. Ἡ Ἑλληνική Ψυχή, μαζί μέ τήν Ἀρετή καί τήν Δύναμη, πάντα ἀναζωπυρώνετο μέσα ἀπό τήν τέφρα, ὁδηγῶντας τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ἱστορία πρός νέα πεπρωμένα. Ἔτσι γεννήθηκε καί τό Ἔπος τοῦ ’40.
Ἐνῷ ἅπαντες Εὐρωπαῖοι εἶχαν γονατίσει, ἡ Ἑλλάδα ἦταν ἐκείνη πού προσέφερε στήν Δύση τήν πρώτη Νίκη. Ἡ Ἑλλάδα ἐξουθένωσε καί γελοιοποίησε μία Ἀξονική δύναμη. Ἦταν ἐκείνη πού κατακρήμνισε τόν «γίγαντα» Μουσσολίνι. Ἑλληνίδες καί Ἕλληνες, ἑνωμένοι, μέ ἕναν πρωτοφανῆ Ἡρωισμό, πολέμησαν ἐνάντια σέ δύο αὐτοκρατορίες. Ἕνα ἑκατομμύριο ἦταν οἱ θυσιασθέντες γιά τήν Ἐλευθερία τῆς Πατρίδος. Μπορεῖ σήμερα νά μήν εἶναι παρόντες, δέν εἶναι ὅμως καί ἀπόντες. Ὅσα κατέκτησαν οἱ ἡρωίδες καί οἱ ἥρωες τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔπους μέ αἷμα καί ἀνείπωτες θυσίες, εἶχαν τήν Τιμή καί τήν Εὐλογία νά τά καρπωθοῦν οἱ ἑπόμενες γενεές. Τό πῶς τά διαχειρίστηκαν ὅμως εἶναι μία ἄλλη ὑπόθεση. Ἐν ἔτει 2023, βρισκόμαστε στό σημεῖο ὅπου καλούμαστε νά ὑπερασπίσουμε τό Ἑλληνικόν τῆς Ἑλλάδος. Εἶναι ἀνάγκη ἐπιτακτική νά ἀπαντήσουμε στήν μόνη γλῶσσα πού ἀντιλαμβάνονται. Ἐάν θέλουμε νά λεγόμαστε Ἕλληνες, δέν ἔχουμε δικαίωμα νά στεκόμαστε στό πεδίο τῆς παρατήρησης. Ὀφείλουμε νά ἀνέβουμε στό ἐπίπεδο τῆς Συλλογικῆς Συνείδησης.
Τό πρόβλημά μας, τό πρόβλημά τους ἐπί τῆς οὐσίας, εἶναι ἡ Ἕνωση τῶν Ἑλλήνων. Τό πρόβλημα εἶναι ἡ συνένωση τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους γιά τήν δημιουργία ἑνός Ἑλληνικοῦ Ἰσχυροῦ Κράτους. Τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας. Μίας Μεσογειακῆς Ὑπερδύναμης τῶν πενῆντα ἑκατομμυρίων.
Ὁ μόνος τρόπος γιά νά διορθωθεῖ τό Κράτος καί νά ἐπιβιώσει τό Ἔθνος εἶναι ἡ τελετουργική πράξη τῆς Καθάρσεως. Εἶναι ἡ Ἰδέα πού θά ἐμφυσήσει τήν ἀπαραίτητη Πνοή στόν Ἑλληνισμό, ὥστε, σύσσωμος, νά κινηθεῖ πρός μία κατεύθυνση.
Πάντα αὐτός ἦταν ὁ Ἑλληνικός Ἆθλος.
Ἡ Ἐπιστροφή στόν Τρόπο.
