Τί δέν τόλμησε ἡ ἑλληνική Κυβέρνησις νά θέσει στόν Ἐρντογάν.
Γράφει ο Π. Ευθυμίου,
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ συνήθως ἀκροβατοῦμε μεταξύ δύο ἄκρων.
Εἴτε πρόκειται γιά τήν ἐσωτερική πολιτική κατάσταση εἴτε –ἀκόμη χειρότερα– γιά τά διεθνῆ ζητήματα καί τήν διπλωματία. Ἔτσι τήν ἑπομένη τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Ταγίπ Ἐρντογάν καί τῆς κουστωδίας του στήν Ἀθήνα, ἡ κριτική ἀκολουθεῖ δύο ἀκραῖες κατευθύνσεις. Οἱ μέν ἐκδηλώνουν ἕναν ἄμετρο ἐνθουσιασμό, λές καί τά προβλήματα μέ τήν γείτονα ἐλύθησαν ἤ μπῆκαν σέ τροχιά ἐπιλύσεως. Οἱ δέ μένουν στήν ἀνάλυση τῆς «γλώσσας τοῦ σώματος» καί τῆς δουλοπρεπείας ἡ ὁποία ἀπετυπώθη σέ μιά φωτογραφία τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Γιώργου Γεραπετρίτη. Κοινό χαρακτηριστικό καί τῶν δύο προσεγγίσεων εἶναι ὅτι οἱ θιασῶτες τους μένουν στήν ἐπιφανειακή προσέγγιση, χωρίς νά κάνουν τόν κόπο νά δοῦν τά πράγματα εἰς βάθος καί νά ἀναλύσουν τήν κατάσταση μέ κριτικό μάτι.
Θά προσπαθήσουμε λοιπόν νά δοῦμε ποιά εἶναι ἡ πραγματικότης. Καί ξεκινῶντας καί ἐμεῖς ἀπό τήν ἐπιφάνεια, θά σημειώσουμε ὅτι δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἐπιχειρεῖται προσέγγισις Ἀθηνῶν – Ἀγκύρας. Οὐδέποτε ὅμως οἱ προσπάθειες πού ἔγιναν ἀπέδωσαν, διότι ὑπάρχει ἀμοιβαία δυσπιστία. Ἡ ὁποία εἶναι τόσο βαθειά πού δέν γεφυρώνεται μέ Μέτρα Οἰκοδομήσεως Ἐμπιστοσύνης. Ἀπό τήν πλευρά μας ὅμως ἀποδεικνυόμαστε ἀθεράπευτα ἀφελεῖς. Διότι ἀπό κάθε τέτοια προσπάθεια προσεγγίσεως –πού πάντα γίνεται κατόπιν ξένης παρεμβάσεως– ἡ Τουρκία κάτι κερδίζει καί ἐμεῖς κάτι χάνουμε. Καί ἀντί νά λογικευθοῦμε κάποια στιγμή καί νά διεκδικήσουμε ἀνάκτηση τῶν ἀπολεσθέντων, συνεχίζουμε τήν βραδεῖα πορεία πρός τήν ἑπομένη ὑποχώρηση. Ὑπογραμμίζουμε ἰδιαίτερα ἐν προκειμένῳ τήν λέξη «βραδεῖα», διότι εἶναι καθοριστική. Συνήθως ὅταν φθάνουμε σέ μιά ὑποχώρηση, ἔχουμε λησμονήσει τήν προηγουμένη. Ἔτσι τώρα φθάσαμε στήν Διακήρυξη τῶν Ἀθηνῶν ἔχοντας λησμονήσει τό κείμενο τῆς Μαδρίτης. Ἔχουν περάσει 26 χρόνια ἀπό τήν 8η Ἰουλίου τοῦ 1997, τότε πού μέ ὑπαιτιότητα τοῦ Κώστα Σημίτη, ἀναγνωρίσαμε «θεμιτά καί ζωτικά συμφέροντα» τῆς Τουρκίας στό Αἰγαῖο καί δεσμευθήκαμε στήν «ἀποφυγή μονομερῶν ἐνεργειῶν» (ὅ,τι μπορεῖ νά σημαίνει αὐτό.)
Προχθές μέ τήν Διακήρυξη τῶν Ἀθηνῶν ὑποχωρήσαμε κι ἄλλο. Ἀποδεχθήκαμε ὅτι «τά Μέρη δεσμεύονται νά ἀπέχουν ἀπό ὁποιαδήποτε δήλωση, πρωτοβουλία ἤ πράξη πού ἐνδέχεται νά ὑπονομεύσει ἤ νά δυσφημήσει τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῆς παρούσας Διακήρυξης ἤ νά θέσει σέ κίνδυνο τή διατήρηση τῆς εἰρήνης καί τῆς σταθερότητας στήν περιοχή τους».
Δηλαδή ἡ εἰρήνη καί ἡ σταθερότης στήν περιοχή κινδυνεύουν ἀπό τήν κριτική (αὐτό ἐννοοῦν διά τῆς λέξεως «δυσφήμηση») πού μπορεῖ νά ἀσκήσει κανείς στό κείμενο πού προσυπέγραψαν οἱ κ.κ. Μητσοτάκης καί Ἐρντογάν;
Στήν πραγματικότητα, δέν ἔγινε ἡ παραμικρή ἀναφορά στά ζητήματα τά ὁποῖα πράγματι θέτουν σέ κίνδυνο τήν εἰρήνη στήν περιοχή. Καί αὐτά εἶναι τρία: τό τουρκολιβυκό μνημόνιο, οἱ φαντασιώσεις τῶν Τούρκων περί «Γαλάζιας Πατρίδος» καί τό casus belli πού ἔχει κηρύξει ἡ Ἄγκυρα γιά τό Αἰγαῖο καί τήν ἔκταση τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων. Ἀπέσυρε κάποια ἀπό τίς διακηρύξεις αὐτές; Ἄν ναί, θά μπορούσαμε νά συζητήσουμε καί νά ἀποδεχθοῦμε αὐτό πού παρακάτω ἀναφέρεται στήν Διακήρυξη. Ὅτι δηλαδή: «Τά Μέρη θά προσπαθήσουν νά ἐπιλύσουν ὁποιαδήποτε διαφορά προκύψει μεταξύ τους μέ φιλικό τρόπο μέσῳ ἄμεσων διαβουλεύσεων μεταξύ τους ἤ μέσῳ ἄλλων μέσων ἀμοιβαίας ἐπιλογῆς, ὅπως προβλέπεται στόν Χάρτη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν.»
Δηλαδή θά συζητοῦμε «φιλικά» τά ζητήματα πού μπορεῖ νά προκύψουν, μέ τήν ἀπειλή τοῦ casus belli νά ἐπικρέμαται; Καί ἐπικαλούμεθα καί τόν Χάρτη τοῦ ΟΗΕ; Ποῦ ἀναφέρει αὐτός τό casus belli ὡς διαδικασία ἐπιλύσεως διαφορῶν. Καί μιά καί ὁ λόγος περί διαφορῶν, ἄν ἡ Τουρκία ἐξακολουθεῖ νά ἀμφισβητεῖ τήν ἐθνική κυριαρχία καί τά κυριαρχικά μας δικαιώματα, πάλι μέ «φιλικές διαβουλεύσεις» θά πᾶμε νά τούς ἀντιμετωπίσουμε;
Ἐν ὀλίγοις, ὑπογράψαμε μέ τούς Τούρκους ἕνα κείμενο ἀντιφατικό. Ἕνα κείμενο πού οὐδόλως ἐξυπηρετεῖ τά ἐθνικά μας συμφέροντα. Καί τοῦτο, διότι μᾶς ἐξομοιώνει μέ τόν ἐπιτιθέμενο.
Ἐπιτιθέμενος εἶναι ὁ Τοῦρκος ὅταν ἐμμένει στό casus belli. Ἐπιτιθέμενος εἶναι ὁ Τοῦρκος ὅταν παραβιάζει κυριαρχικά μας δικαιώματα μέ τό τουρκο-λιβυκό μνημόνιο. Ἐπιτιθέμενος εἶναι ὁ Τοῦρκος ὅταν διεκδικεῖ τίς θάλασσές μας διά τῆς ἀνυπόστατης διακηρύξεως τῆς «γαλάζιας πατρίδας». Καί ἀντί νά τοῦ θέσουμε τήν ἄρση αὐτῶν τῶν διεκδικήσεων ὡς προϋποθέσεων γιά ὁποιαδήποτε «φιλική συζήτηση», μιλᾶμε ἀορίστως γιά «διαφορές» καί γιά τόν «χάρτη τοῦ ΟΗΕ»! Πού σημαίνει ὅτι τίς τουρκικές διεκδικήσεις τίς ἔχουμε καταπιεῖ. Καί τελοῦμε ἐν ἀναμονῇ τῶν ἑπομένων…
