Γράφει ο Κωστής Μπακογιάννης, Εθνικός Συντονιστής του Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα*.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει πολλές φορές τους άσσους που εμφανίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα είτε την τελευταία στιγμή είτε προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη λίγο νωρίτερα.
Αυτό είναι περισσότερο εμφανές την τελευταία δεκαετία και κυρίως μετά την αρχή της οικονομικής κρίσης το 2010 όπου η χώρα μας πλήρωσε και πληρώνει βαρύ τίμημα. Ταυτόχρονα εκείνη η χρονιά για την οποία έχουν γραφτεί πολλά, έχουν ειπωθεί ακόμη περισσότερα, χωρίς προφανώς να έχει πέσει φως στις ‘’αναγκαίες’’ συνθήκες που μας οδήγησαν στους διεθνείς τοκογλύφους (ΔΝΤ), δημιούργησε μια νέα κατάσταση στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Το ποσοστά του τότε ΠΑΣΟΚ προφανώς όπως ήταν αναμενόμενο κατέρρευσαν καθώς στιγματίστηκε από την είσοδο μας στο ΔΝΤ και τις κατάπτυστες δανειακές συμβάσεις για πολιτισμένο κράτος που υπέγραψε η τότε κυβέρνηση και αμέσως μετά ξεκίνησαν να ανεβαίνουν τα ποσοστά του Σύριζα. Στη συνέχεια ήρθε η κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Αντώνη Σαμαρά η οποία συνέχισε να βυθίζει τη χώρα καθώς ‘’οι προηγούμενοι τα είχαν υπογράψει – όπως πάντα , και άρα εμείς δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς’’ (βλέπε PSI , ΕΝΦΙΑ, κλπ στα highlights τους) μέχρι να προετοιμάσει το πολιτικό σύστημα τον Σύριζα που από το 3% μέσα σε λίγα χρόνια έφτασε το 36% και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, που οφείλω να ομολογήσω ότι αλλιώς ξεκίνησαν αλλα στην πορεία διαβρώθηκαν και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό.
Και εννοείται δε μπορούμε να ξεχάσουμε το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα σε όλο αυτό που προετοιμαζόταν ελάχιστα χρόνια αργότερα. Στην ουσία το Ποτάμι συγκυβερνούσε με τον Σύριζα και απλά δεν ήταν εμφανές μέχρι την ώρα της κρίσεως (προδοτική συμφωνία των Πρεσπών) που χρειάστηκε η αρωγή του. Ταυτόχρονα μας έλυσε και την απορία της υπάρξεως του καθώς και το σκοπό της ιδρύσεως του. Λέγεται μάλιστα ότι οι κύκλοι που ώθησαν την ίδρυση του βρίσκονταν και βρίσκονται εντός του ΠΑΣΟΚ.
Ο Σύριζα βεβαίως ολοκλήρωσε την ‘αποστολή’ του και το 2019 παρέδωσε τη σκυτάλη στην Νέα Δημοκρατία η οποία είχε προλάβει να ανακτήσει δυνάμεις αντλώντας από την κινούμενη άμμο των απογοητευμένων Ελλήνων ψηφοφόρων. Και μετά την τετραετία που σημαδεύτηκε από την πανδημία του Covid-19 όπου άνοιξε το πουγκί των Βρυξελλών και ανέστειλε αρκετές από τις οικονομικές υποχρεώσεις των κρατών – μελών, ανάμεσά τους και η χώρα μας, φτάνουμε στο σήμερα. Στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2023 και μετά.
Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι κοινό στοιχείο όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων (τουλάχιστον αυτή την περίοδο φαίνεται έντονα) είναι πως κάθε κυβέρνηση συνεχίζει το έργο της προηγούμενης. Τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία είτε μόνα τους είτε συνασπισμοί δείχνουν πως δεν έχουν τίποτα απολύτως να χωρίσουν. Τόσο ιδεολογικά , καθώς οι ιδεολογίες έχουν τελειώσει προ πολλού και απλά συντηρούνται τεχνηέντως για να εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς, όσο και πρακτικά. Τα τρία κόμματα με τις περισσότερες ψήφους όπως προέκυψαν μετά τις πρόσφατες εκλογές του Ιουνίου 2023 δεν έχουν στην ουσία τίποτα που να τα διαχωρίζει.
Το ΠΑΣΟΚ και ο Σύριζα έτσι κι αλλιώς μοιράζονται την ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων αλλά και στελεχών. Αλλά πλέον δείχνει να στριμώχνεται και η Νέα Δημοκρατία στο λεγόμενο χώρο του ‘κέντρου’. Η πολιτική της άλλωστε σε σειρά ζητημάτων δείχνει προς την κατεύθυνση αυτή και επικροτείται από τους υπόλοιπους (πχ νόμος για εργατικά χέρια μέσω Πακιστάν, φορολογικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη ,αναφορά στο οποίο είχε κάνει ο κ. Κατρούγκαλος του Σύριζα προεκλογικά και μόνο που δεν τον λιθοβόλησαν, νομοθεσία για το γάμο τον ομόφυλων ζευγαριών που είναι ήδη έτοιμος και απλά κοιτούν πως να τον πασάρουν μετά τις γιορτές κατά δήλωσιν ανώτατου στελέχους της ΝΔ όπως είναι σε θέση να γνωρίζει ο γράφων και άλλα πολλά). Όπως επίσης και το γεγονός ότι εντός της Νέας Δημοκρατίας είτε σε κυβερνητικές θέσεις είτε στα μετόπισθεν βρίσκονται άνθρωποι του στενού περιβάλλοντος του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.
Προσφάτως ακούστηκαν φωνές όπως του κ. Σπίρτζη να το λέει ευθέως πλέον πως ΠΑΣΟΚ και Σύριζα δεν έχουν διαφορές τέτοιες που να τους χωρίζουν λέγοντας πως είναι προς το συμφέρον τους να πάνε με κοινό ψηφοδέλτιο στις ευρωεκλογές του 2024. Δύσκολο βέβαια μέχρι τις ευρωεκλογές αλλά αναμενόμενο για μετά από αυτές. Ήδη έχει γραφτεί και σε πρωτοσέλιδο έγκριτης εφημερίδας αυτή η προοπτική. Η Νέα Δημοκρατία έχει απωλέσει πλέον τους ψηφοφόρους της πάλαι ποτέ δεξιάς με την πολιτική της και μοιραία δεν έχει προς τα που να στραφεί πέραν του κέντρου. Αυτό το μαρτυράει και το μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων (πάνω από 20%) που έλαβαν τα κόμματα τόσο εντός όσο και εκτός βουλής στα δεξιά της ΝΔ στις πρόσφατες εκλογές του 2023. Το ίδιο μήνυμα επίσης παίρνουμε και από το μεγάλο πλήθος των αυτοαποκαλούμενων ως ‘πατριωτικών’ κομμάτων στις πρόσφατες εκλογές. Τα οποία περισσότερο κατακερμάτισαν και άρα έβλαψαν αυτό το χώρο παρά τον ωφέλησαν εξυπηρετώντας έτσι το πολιτικό σύστημα καθώς λειτούργησαν σαν δίχτυ ασφαλείας ώστε να μην υπάρξει καμία πολιτική κίνηση που θα μπορούσε να ενώσει όλες αυτές τις πολιτικές δυνάμεις.
Και πάμε τώρα στο ζουμί της κουβέντας. Διότι στην πολιτική τίποτα δεν είναι τυχαίο ούτε γίνεται κατά σύμπτωση. Ο συνωστισμός όλου σχεδόν του πολιτικού συστήματος (πλην ΚΚΕ) στο κέντρο αφορά ξεκάθαρα την πολιτική του επιβίωση και έχει μάλιστα και τις ‘ευλογίες’ και την προτροπή ενός εκ των αρχιερέων της ‘μεταπολιτευτικής’ σήψης που ζούμε σήμερα από ότι είναι σε θέση να γνωρίζει ο γράφων. Δεν είναι μακριά η ώρα που ενδεχομένως να δούμε όλο το υπάρχον πολιτικό σύστημα (και η ΝΔ μέσα ) μαζί σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο. Από τι όμως κινδυνεύει το πολιτικό σύστημα ώστε να προετοιμάζει το έδαφος για κάτι τέτοιο;; Προφανώς και έχουν γνώση οι φύλακες γι’ αυτό και πράττουν αναλόγως.
Η απάντηση είναι από κάτι καινούργιο, οργανωμένο με σχέδιο και πρόγραμμα για την επόμενη ημέρα. Από μια νέα, εναλλακτική πολιτική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας, η οποία θα προέλθει από εκεί που δε μπορούν αλλά και ούτε θέλουν να το διανοηθούν. Από την κοινωνία. Από τα υγιή κομμάτια της κοινωνίας που όσο και να προσπάθησε το πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε να τα διαλύσει. Αντίθετα φρόντισε με την αλαζονεία και την έπαρση που το διακατέχει να προετοιμάσει την επόμενη ημέρα εις βάρος του. Το μεγαλύτερο όμως λάθος του είναι ότι υποτίμησε και συνεχίζει να υποτιμάει τον ελληνικό λαό. Και αυτό θα είναι η καταστροφή του.
Η ιστορία μας διδάσκει πως οι δύσκολες εποχές γεννούν μεγάλα αναστήματα, γεννούν ηγέτες. Μια τέτοια εποχή πλην όμως ιστορική διανύουμε και σήμερα.
